فیلمی که تبلیغ می گردد اما اکران نیست! ، این عادلانه نیست - مجله جگوار

سمیرا برادری تهیه کننده فیلم سینمایی درساژ در گفت وگویی با خبرنگاران درباره علت شروع تبلیغات شهری این اثر با وجود آن که هنوز در سینماها روی پرده نرفته است، شرح داد: ما بر اساس زمان بندی دقیق و قطعی ای که از طرف پخش به ما گفته شده بود، تبلیغاتمان را شروع کردیم. در واقع یک آژانس تبلیغاتی حرفه ای در کنار این کار وجود دارد اما متاسفانه زمان اکران به تعویق افتاد و این مشکل را به وجود آورد. در واقع شرایطی ایجاد شد تا تبلیغات کالایی در سطح شهر پخش گردد که هنوز ارائه نشده.

او با اشاره به امکانات تبلیغاتی که برای این اثر در نظر گرفته شده، اعلام کرد: امکانات تبلیغاتی و هزینه برای آثار سینمایی با توجه به شرایط اقتصادی کنونی بسیار سخت است و همیشه برای همه فیلم های اجتماعی وجود ندارد. بخصوص که این فیلم از رانتی بهره نمی برد و کاملا مستقل است، خوشبختانه این فیلم، چنین شانسی را داشته و کوشش نموده به مخاطب احترام بیشتری بگذارد اما حالا چه کسی پاسخگوی ضرری است که به ما خورده است؟ اگر ما از زمان اکران فیلم مطمئن نبودیم قطعاً تبلیغات را شروع نمی کردیم ما بر اساس زمان قطعی که به ما اعلام شده بود تبلیغات و برنامه ریزی های مان را شروع کردیم. افتتاحیه این اثر برگزار گردید، مدت زمان زیادی هم روی کمپین این اثر کار شد و کنداکتور تعیینی برای آن داشتیم. متاسفانه به طور تعیین هیچ کسی مسئولیت آن را به عهده نمی گیرد.

این تهیه کننده درباره علت به تعویق افتادن اکران این اثر هم شرح داد: از طرف شورای عالی اکران به ما گفته اند، فیلم کمدی ای که قبل از ما روی پرده قرار داشته، هنوز در حال فروش است و از کف فروش نیفتاده به همین علت نمایش آن ادامه پیدا نموده است. درساژ قرار بود چهارشنبه 12دی ماه جایگزین فیلم سینمایی میلیونرمیامی در گروه زندگی گردد. با وجود آنکه من ارادت خاصی به آقای احمدی به عنوان کارگردان این اثر دارم و از فروش این فیلم بسیار خوشحالم، اما باید عدالت و قانونی هم وجود داشته باشد و همانطور که از آن آثار حمایت می گردد تا بتواند اکرانش را ادامه دهد، برای حمایت از قراردادی که با فیلم ما هم بسته شده باید قانونی وجود داشته باشد.

وی اضافه نمود: این اثر درنهایت قرار شد با یک هفته تاخیر، 19 دی ماه روی پرده برود و واقعا نمی دانیم در این فرصت محدود که تا شروع جشنواره فجر باقی مانده است، چه بلایی بر سر فیلم ما خواهد آمد. موضوع دیگری که به آن فکر کردیم انصراف از اکران بود، اما هنوز به قطعیت نرسیده ایم زیرا اگر انصراف دهیم، تعیین نیست که آیا اتفاق بهتری برای ما رخ خواهد داد یا خیر. ما هزینه زیادی را برای تبلیغات اختصاص داده ایم و آسیبی که از اکران نشدن آن خواهیم خورد ممکن است از اکران شدن فیلم هم بیشتر باشد.

برادری با بیان اینکه تبلیغات زودهنگام باعث سردرگمی مخاطبان شده است، مطرح نمود: این سردرگمی برای ما هم به عنوان صاحبان آثار به وجود آمده. در واقع سیستم پخش سینمایی ما با توجه به استراتژی که نسبت به فیلم های کمدی پیش گرفته باعث به وجودآمدن یک چرخه معیوب شده است و سینمای اجتماعی یا غیرکمدی را به حاشیه کشانده. در این میان، هم سرمایه گذار دلسرد می گردد و هم مخاطبانی که به دنبال محتوای دیگری در سینما می گردند.

این تهیه کننده ادامه داد: به نظر می رسد این فرایند در درازمدت باعث آسیب دیدن به سینما می گردد. بدنه سینما با شرایطی که به وجود آورده است به نوعی فرهنگ سازی دست زده که سلیقه مخاطب سینما را به سمت فیلم های کمدی برده است. البته من مخالف ساخت و نمایش چنین آثاری در سینما نیستم چرا که مخاطب در زیر فشارهای اجتماعی احتیاج به دیدن این آثار هم دارد. با این حال طبیعتاً سینمای اندیشمند، کمترین درخواستش این است که به درستی و عدالت با همه آثار برخورد گردد و مسئولیت پذیری مدیران نسبت به این آثار، اهمیت دادن به سینمایی است که پس از گذر زمان در تاریخ سینما ماندگار خواهند شد.

او درباره موضوع این فیلم هم گفت: مخاطب این اثر علاوه برآنکه والدین ونوجوانان، همه اقشار هستند. طبق صحبت هایی که با جامعه شناسان داشتیم آنها بیان می کردند، طلاق و دیگر موضوعاتی که در فیلم های ایرانی به اسم مساله اجتماعی به آن پرداخته می گردد، در حقیقت آسیب اجتماعی نیستند، بلکه فاصله بین نسلی بعد از مهاجرت مهمترین آسیب اجتماعی به شمار می آید. اصولاً سینمای ما نسبت به پرداختن به موضوعات اجتماعی بسیار محدود و ضعیف رفتار می نماید.

سمیرا برادری در سرانجام گفت: متاسفانه در شرایط فعلی بدنه نحیف سینمای اجتماعی زیر بار سینمای کمدی له می گردد و به همین شکل ذائقه مخاطب هم تغییر می نماید. در این شرایط قطعا در چند سال آینده ما با فیلمسازانی در این عرصه روبرو می شویم که انگیزه خود را از دست داده اند. فکر می کنم با این وضعیت حتی فیلمسازان اول هم دیگر رغبتی برای ساخت آثار اجتماعی ندارند. در این چرخه معیوب که فقط گیشه و سالن های سینمایی در اختیار آثار کمدی است، قطعا جایی برای فیلم هایی از جنس درساژ که دغدغه نسل جدید جامعه را دارد باقی نمی ماند. توقع من به عنوان یک فیلمساز، توجه و دقت نظر بیشتر مسئولین به فیلم های اجتماعی است و فراهم کردن شرایط درست برای اکران چنین آثاری. فیلمی که در بیشتر جشنواره های خارجی دیده شده و مورد توجه قرار گرفته است چطور در داخل کشور باید تا این حد مورد بی مهری قرار بگیرد؟